Przed rozpoczęciem prac glazurniczych, a szczególnie w przypadku zastosowania ogrzewania podłogowego, istotnym krokiem jest dokonanie wizualnej oceny podłoża (jakość wykonanego jastrychu grzewczego, dylatacji konstrukcyjnych, występowanie pęknięć posadzki). Przygotowanie podłoża należy rozpocząć od jego dokładnego oczyszczenia. Konieczne jest sprawdzenie poziomu podłogi oraz wilgotności. Jeżeli na powierzchni, na której zamierzamy układać płytki występują nierówności, możemy niwelować je za pomocą zaprawy samopoziomującej. Gdy nierówności są jednak bardzo odczuwalne i występują znaczne różnice poziomów, należy wyrównać całą podłogę.
Następnym etapem jest gruntowanie powierzchni. Płyn gruntujący powinien wchłaniać się w podłoże.
Materiały użyte do przygotowania podłoża z ogrzewaniem podłogowym należy stosować zgodnie z zaleceniami producenta (grubość, czas wiązania itd.). Prace glazurnicze należy wykonywać zawsze przy wyłączonym ogrzewaniu podłogowym. W przypadku układania płytek na ogrzewaniu podłogowym należy pamiętać o zastosowaniu dylatacji powierzchniowej rozdzielającej pracujące niezależnie pola grzewcze. Jest to ważne ze względu na rozszerzalność cieplną materiałów. Biorąc pod uwagę wahania temperatur, posadzkę należy podzielić, jeżeli jest to możliwe, co 9–16 m2. Należy dążyć do dylatowania powierzchni zbliżonej do kwadratu z zastosowaniem dylatacji brzegowej oddzielającej powierzchnię posadzki od ściany oraz należy wykonać dylatację na styku dwóch pomieszczeń.
Proces układania należy rozpocząć od rozplanowania, ustalenia osi układania z uwzględnieniem dylatacji i ułożenia płytek „na sucho” na podłodze. Z uwagi na zróżnicowanie tonalne płytek w jednej partii produkcyjnej, co jest efektem zamierzonym w przypadku płytek odwzorowujących drewno, należy zwrócić uwagę na ich optymalne rozmieszczenie. Oferowana w tej serii ilość formatów oraz zróżnicowanych grafik w obrębie jednej kolekcji pozwala na uzyskanie bardzo ciekawych efektów aranżacyjnych.
Płytki ceramiczne mają prawo posiadać delikatną krzywiznę, co można najczęściej zaobserwować przy produktach długich i wąskich.
Aby zniwelować ewentualne różnice, które mogą powstawać podczas montażu, układamy je z maksymalnym przesunięciem do 1/3 długości płytki sąsiadującej. Pozwoli to na osiągnięcie zamierzonego efektu, a jednocześnie zapewni gładką powierzchnię podłogi. Odradzamy układanie tego typu produktów w tzw. cegiełkę z przesunięciem o 1/2 długości.
Po rozplanowaniu zbieramy płytki i etapowo układamy na równomiernie rozprowadzoną zaprawę klejową. W karcie technicznej kleju powinna znajdować się informacja, czy jest on odpowiedni do zastosowania na ogrzewanie podłogowe. Zaprawę klejową należy rozprowadzić na wcześniej przygotowane podłoże. Warstwa zaprawy powinna mieć grubość nie większą niż zaleca producent kleju. W tym celu niezbędna jest paca grzebieniowa, która zapewni całkowite pokrycie strony montażowej płytek klejem (np. do max. grubości zaprawy klejowej 5 mm należy zastosować grzebień 10 lub 12 mm). Brak całkowitego pokrycia powierzchni montażowej płytek zaprawą klejową spowoduje znaczną stratę sprawności grzewczej posadzki.
Fugowanie należy rozpocząć po czasie przewidzianym przez producenta zaprawy klejowej. Przed rozpoczęciem fugowania należy przeprowadzić próbę na ścinku płytki w celu sprawdzenia jak zachowuje się fuga w kontakcie z daną płytką.
W przypadku płytek rektyfikowanych wystarczy zastosowanie fugi około 2mm. Natomiast dla płytki nierektyfikowanej zastosowana fuga powinna wynosić około 3-4mm (zależnie od wielkości płytek). Dla płytek stopnicowych z kapinosem zalecana szerokość fugi wynosi od 6mm do 10mm.
Przygotowaną masę do fugowania należy nakładać za pomocą pacy gumowej. Płytki fugujemy partiami na powierzchni nie większej niż 3-4 m². Na styku powierzchni poziomych i pionowych wykończenie powinno być zgodne z zasadami sztuki budowlanej (należy uwzględnić pracę poszczególnych powierzchni stosując odpowiednie wypełnienia). Zmywanie po spoinowaniu powinno odbywać się zgodnie z zaleceniami producenta fugi. Aby fuga spełniła swoje zadanie bezwzględnie należy stosować się do instrukcji producenta (zwłaszcza w zakresie proporcji suchej masy i wody zarobowej).
Do fugowania dekoracji nie należy stosować fug gruboziarnistych. W trakcie fugowania należy zabezpieczyć powierzchnię dekoracji , np. taśmą.
Impregnacja naszych płytek nie jest zalecana, są one produkowane w sposób, który umożliwia użytkowanie płytek bez dodatkowego zabezpieczenia. Decydując się na impregnację musimy pamiętać, że to impregnat przejmuje parametry płytki i to on jest odpowiedzialny za wszelkie zmiany powierzchniowe związane z plamieniem. W przypadku decyzji o zastosowaniu impregnatów do płytek zaleca się wcześniejsze wykonanie próby ich działania. Płytek szkliwionych nie należy impregnować.
Dobór kleju w zależności od zastosowania.
Dokonując wyboru kleju należy brać pod uwagę następujące kryteria:miejsce zastosowania (ściany, podłogi , montaż wewnątrz lub na zewnątrz budynków);rodzaj podłoża (tynki cementowo wapienne, płyty katon-gips, stare okładziny ceramiczne itp.);rodzaj płytek (gres, klinkier, mozaika, płytki ścienne itp. w zależności od nasiąkliwości wodnej zastosowanych płytek);warunki użytkowania (ogrzewanie podłogowe, tarasy, obudowa kominków, niecki basenowe itp.).
Wyboru kleju należy dokonać w oparciu o deklaracje przeznaczenia danego produktu przez producenta klejów. W trakcie montażu należy ściśle stosować się do instrukcji zawartej na opakowaniu danej zaprawy klejowej, zwracając szczególna uwagę na odpowiednią:
- ilość wody zarobowej
- grubość zaprawy klejowej i sposób jej rozprowadzenia
- czas naskórkowania
- czas wiązania
Czynniki te mają bowiem wpływ na jakość uzyskanej okładziny ceramicznej.
[źródło: www.paradyz.com]